باورها

                      بسم الله الرحن الرحیم با سلام و عرض ادب پیامها ، افکار و افکار ، باورها و باورها احساسات و احساسات رفتارها و رفتارها ، عادات و عادات ، شخصیت و شخصیت سرنوشت ما را میسازند : ۱-  پیامها        ۲ – افکار      ۳- باورها  

بسم الله الرحمن الرحیم ۲۴۱ – باور شماره ۷۲۱ – آیه ۵۲ سوره مبارکه زمر ” أَوَلَمْ يَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ “ باور کنیم ؛ آیا ندانسته اند که خدا رزق و روزی را برای هر که بخواهد وسعت می دهد یا تنگ می گیرد؟

                   بسم الله الرحمن الرحیم ۵۱۲۱ – باور شماره ۴۳۴ – آیه ۳۱ سوره مبارکه ابراهیم “قُلْ لِعِبَادِيَ الَّذِينَ آمَنُوا يُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لَا بَيْعٌ فِيهِ وَلَا خِلَالٌ “ باور کنیم ؛ به بندگان مؤمنم بگو: نماز را

” بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ “ ۸۱ – باور شماره ۳۵۲ – آیه ۲۴ سوره مبارکه توبه ” قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ ” باور کنیم ؛

بسم الله الرحمن الرحیم پیامبر ص فرمودند : تفكر ساعة خير من عبادة ستين سنة؛  یک ساعت فکرکردن بهتر از شصت سال عبادت است ۴۱ – باور شماره ۱۳۰ – آیه ۱۶۰ سوره مبارکه ال عمران ” إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ

بسم الله الرحمن الرحیم با سلام و عرض ادب پیامبر ص فرمودند : تفكر ساعة خير من عبادة ستين سنة؛  یک ساعت فکرکردن بهتر از شصت سال عبادت است.     پیامها بستر  افکار و افکار بستر باورها و باورها بستر احساسات و احساسات  بستر رفتارها و رفتارها بستر عادات و عادات بستر شخصیت و

                                    بسمه تعالی پیامبر ص فرمودند : تفكر ساعة خير من عبادة ستين سنة؛  یک ساعت فکرکردن بهتر از شصت سال عبادت است.    سالها قبل در کلاس روانشناسی در دانشگاه فردوسی روزی استاد مطلب جالبی نقل فرمود